Categorie: Blogs

Beste belangstellende, bidder, broeder, zuster,

Graag geven we u informatie over de situatie waarin Thailand en wij als gezin ons bevinden betreffende het Covid-19 virus.

De afgelopen weken is gebeurd wat niemand voor mogelijk had gehouden: een wereldwijde uitbraak van een virus dat zich maar moeilijk laat bestrijden. Ook in Thailand is het aantal mensen dat besmet is de afgelopen week behoorlijk toegenomen tot ruim 1000 op het moment van schrijven. We zien de ernst van deze situatie wereldwijd en het is ons gebed dat de uitbraak mag stoppen en medicijnen en vaccin snel beschikbaar komen.

Op dit moment verblijven wij in zelf-quarantaine, mede omdat we beiden afgelopen week nog hebben gereisd: Clarine naar de homeschool week in Prachuab khiri khan met de kinderen en Ab op huizenjacht in Udon Thani.

Van verschillende kanten kregen wij de vraag: Gaan jullie nu naar Nederland terug? Kunnen jullie überhaupt nog terug?
Het eerste antwoord hierop is nee, wij plannen niet om terug te keren naar Nederland. De gezondheidszorg in Thailand is van goed niveau. Daarnaast zijn de mogelijkheden om terug te keren bijzonder schaars nu de luchtvaart langzaamaan tot stilstand is gekomen. Ook de Thaise overheid neemt forse maatregelen om de verdere verspreiding tegen te gaan. Dit zijn maatregelen die te vergelijken zijn met wat de Nederlandse overheid doet.
We houden de situatie nauwlettend in de gaten samen met OMF Thailand en onze leiders hier ter plekke.

Zijn we dan niet bang? We kunnen zeggen dat bang een woord is wat ‘angst’ behelst, iets wat we in het licht van Gods woord en Zijn beloften niet hoeven te hebben. Bevreesd voor een eventuele besmetting en de gevolgen daarvan zijn we allemaal. En daarom nemen we ook onze uitgebreide voorzorgsmaatregelen. Daarnaast vertrouwen we ons toe aan onze Hemelse Vader en het mediteren op Zijn woord is zo veel heilzamer dan het ‘mediteren’ over wat er al niet kan gebeuren.

In Christus verbonden en Gode bevolen,

Ab, Clarine, Loïs, Boaz en Jesse

 Op de website van OMF Nederland staat de uitspraak

“De geschiedenis van zending is een geschiedenis van verhoorde gebeden.”

Ons verlangen is dat hele gezinnen en dorpjes in Isaan tot geloof in de Heere Jezus zullen komen. Daarom willen we jullie vragen om mee te bidden voor een beweging in Isaan. Onze overtuiging is dat deze beweging moet beginnen en gedragen moet worden door jullie gebed.  Het boekje ’30 Dagen gebed voor Isaan’ kan jullie hierbij helpen. Het boekje heeft ons geholpen om de Thaise mensen in geloof en cultuur beter te begrijpen en ook welke problemen er spelen in de Thaise samenleving en daardoor gaat bidden ook makkelijker omdat de mensen een gezicht krijgen.

Het enige wat je nog hoeft te doen is het boekje bestellen.
Je hebt 3 keuzes:

1. Elke dag ‘een dag uit het boekje’ ontvangen per email gedurende 30 dagen. Inschrijven kan via deze link.
2. Het complete boekje in een keer ontvangen per PDF bestand – via email aan te vragen -fammol[at]goednieuwsthailand.nl.
3. Papieren versie per post – deze is per mail: zending[@]cgk.nl te bestellen via het dienstenbureau van de Christelijke Gereformeerde Kerken

Hartelijk dank voor uw gebed!

Deze oproep voor gebed is ook op youtube te bekijken.

Wat werden we afgelopen week bemoedigd doordat we aanwezig waren op een gebedsbijeenkomst van alle kerken uit de provincie Lopburi. Zo’n 60 mensen waren hierbij aanwezig (dat is zo’n 10% van het totaal aantal Christenen uit deze provincie met 760.000 inwoners). Elke 6-8 weken word op een zondagmiddag deze bijeenkomst georganiseerd. De kerken doen dit bij toerbeurt. Deze week waren we in de kerk van Thaa Wung. Een kerkje met zo’n 20 leden. Samen hadden de verschillende kerken het programma opgesteld. Geheel volgens Thais gebruik begonnen we later dan gepland, en hielden we ons ook niet zo heel strak aan het gemaakte programma.  We begonnen met zingen van verschillende liederen waarna we in een aantal groepjes uiteen gingen.

Elke groep had een eigen gebedsonderwerp: Zieken, Gezinsleven, Getuigen op de werkplek, Studenten etc. Hier trok men ruim de tijd voor uit. We baden ‘Thaise stijl’ waarbij ieder voor zich in de groep hardop bidt, allemaal tegelijk, door elkaar heen. Vervolgens kwamen we als grote groep weer bijeen en baden we van groot naar klein: voor Thailand en haar overheid, de provincie Lopburi en haar overheid, voor onze dorpen/buurten/straten/buren en voor de plaatselijke evangelisatie activiteiten met kinderen en in de gevangenis. Ook baden de kerken voor de zendelingen die taal en cultuurstudie doen in Lopburi en in Thailand werken.

De leden van de organiserende kerk hadden eten bereid, immers wanneer je in Thailand samenkomt is het zeker ook de bedoeling om de maaltijd met elkaar te delen, want dat is ‘gezellig’ (al is voor dit woord geen goede Thaise vertaling voor handen…).

We hebben dit filmpje gemaakt voor een kerk die ons ondersteunt. Omdat er wellicht meer mensen zijn die het leuk vinden hebben we dit filmpje geüpload op Youtube. Het geeft een beeld weer van ons leven in Lopburi.

Bekijk hier het filmpje.

Kreengdjay… een Thais woord wat veel gebruikt wordt. Kreeng – bang, respect, ontzag. Djay – hart, ziel. Het betekent zoiets als ‘een ander niet tot last willen zijn’  of ‘niet de wil hebben om anderen te storen’. Bij dit woord moest ik denken aan de manier hoe de Thaise cultuur in elkaar zit. Een Thai zal er alles aan doen, om je niet opgelaten te laten voelen. Als je bijvoorbeeld op de bus staat te wachten met veel boodschappen en iemand die je kent komt langs met de auto, en vraagt of je mee wilt rijden maar je ziet dat hij een andere kant op gaat, dan zal een Thai altijd zeggen dat het niet nodig is, ook al zou hij het best heel handig vinden. Dan moet je echt heel erg aandringen en zeggen dat je het echt meent. Dat kennen wij ook wel een klein beetje in onze eigen cultuur, maar in Thailand zijn de mensen veel zachter in de omgang. Altijd bewust dat jouw gedrag bij een ander ongemak kan veroorzaken.

Het bracht me aan het denken over wanneer wij ons, persoonlijk of als gezin, ons kreengcay voelen… Ook wij kennen dit gevoel van kreengcay op verschillende vlakken.

In de eerste plaats wanneer we zien op alles wat we hier mogen doen als dienaar van de opgestane Heiland.
In de tweede plaats wanneer we (met dankbaarheid) zien op een ieder die ons van harte steunt, kaarten stuurt, voor ons bidt en met giften bijdraagt aan de taak, van ons allemaal, om Gods koninkrijk uit te breiden.
In de derde plaats wanneer we zien op al het werk dat in Nederland verzet wordt door ons thuisfront team en ondersteunende CGK gemeentes: het maakt ons stil.
En in de vierde plaats wanneer we hier contacten leggen en hebben met de Thai: christen, boeddhist, islamiet of atheïst. Het is zo ontzettend rijk om dit mee te mogen maken en dan vooral als we de mogelijkheid hebben de liefde van God door te geven aan hen die dat in veel gevallen nog nooit gezien of gehoord hebben.

Is kreengcay wel een goede houding vraagt iemand zich af?

Wanneer we hier onze gevoelens van ‘kreengcay’ analyseren ontspannen we helemaal bij het lezen in Gods woord en het zien op Zijn beloften. We zijn één in het lichaam van Christus. Hij geeft ons kracht en u, jij en ik kunnen alle dingen aan door Hem alleen. Dit geeft vrijmoedigheid, lef en een positieve drang om het evangelie te delen en onze noden bekend te maken. Laten we met elkaar delen in de verdrukkingen die er in ons leven zijn, want, zo schrijft Paulus, daar ‘doen we goed aan’.

Het leven en werken in een andere cultuur, ver weg van een vertrouwde omgeving en familie en vrienden is niet altijd even makkelijk of leuk. Het leven en werken in een andere cultuur, dichtbij mensen die nog nooit van God gehoord hebben is heel vaak juist ook erg leuk!

We zien door alles heen de trouw van de Heere aan ons als gezin, echtpaar en individu. Hij zorgt voor ons, Hij laat niet los het werk van Zijn handen.

Vrijdagmorgen, 9:03 uur.

‘Waar hoopte je op toen je nog gevangen zat?’
Dit vroeg ik aan een net uit de gevangenis vrijgekomen en pas gedoopte man. Twee jaar en acht maanden had hij doorgebracht in de gevangenis met 3500 andere mannen. Geen privacy, verplicht op je zij slapen vanwege ruimtegebrek en altijd op je hoede zijn was zijn dagelijkse routine.
‘Dat ik vrij zou zijn’ was zijn begrijpelijke antwoord.
We zaten met elkaar te praten omdat de hem teruggegeven vrijheid hem wat al te veel had opgeslokt. Het leek hem terug te sleuren in zijn oude leven van voor zijn veroordeling. Het was nodig om een eerlijk gesprek met elkaar te voeren…
‘Waar hoop je nu op?’ was mijn volgende vraag.

‘Ik weet het eigenlijk niet’ was zijn eerlijke antwoord.
Samen spraken we over hoop. Romeinen 8 kwam aan bod, met name vers 24 en 25:
Want in de hoop zijn wij zalig geworden. Hoop nu die gezien wordt, is geen hoop. Immers, wat iemand ziet, waarom zou hij dat nog hopen? Maar als wij hopen wat wij niet zien, dan verwachten wij het met volharding.

‘Maar ik heb het gevoel dat satan mij steeds verkeerde dingen laat hopen’ gaf hij aan. Dat is toch niet eerlijk?
Dat klopt natuurlijk helemaal. Ik verzekerde hem ervan dat ik die verkeerde dingen ook nog steeds tegenkwam in mijn leven. En zelfs de schrijver van deze brief in de Bijbel had vaak nog zo’n last van die oude mens.
Dat beurde hem wel op… hij was dus niet alleen in zijn strijd.

Samen hebben we onze verwarring en hoop aan God verteld en zo konden we verder.

De afgelopen dagen hebben we met z’n allen doorgebracht in Bangkok. Van horizon tot horizon stad, zo ver het oog reikt stad. Stad van files, stad van geurtjes, stad van bruggen, rivier en kanalen, paleis, tempels maar vooral stad van 9, 10 of 12 miljoen inwoners. Arm, rijk, jong, oud. Stad van scholen en universiteiten, stad van streetfood en westerse restaurants. Woorden schieten te kort om Bangkok in een paar zinnen te omschrijven.

Het is de eerste van 2 visietrips die we maken, een naar Bangkok en een begin 2020 D.V. naar Isaan.
Deze trips zijn bedoeld om inzicht te geven en kennis te vergaren met betrekking op de toekomst. OMF heeft Thailand onderverdeeld in regio’s en in elke regio zijn weer diverse teams met een even grote diversiteit aan vormen van kerkplanting, outreach en evangelisatie. Voor ons zijn bezoeken aan twee regio’s van toepassing: de eerste is Bangkok, omdat daar een grote populatie van Isaanse arbeidsmigranten woont. Deze groep is over het algemeen armer en werken in laag betaalde banen. Het is dan ook niet vreemd dat zij in woonwijken belanden die wij omschrijven als sloppen.

De eerste trip stond gepland voor dit weekend en we waren dus in de stad met een speciaal doel: Het bespreken en observeren van mogelijk toekomstige ‘werkplekken’.
Zodoende hebben we intensieve gesprekken gevoerd met de teamleider over de mogelijkheden binnen Bangkok. Ook hebben we meegedraaid met een team wat actief is in de sloppen en bezochten we op zondag een volwassen kerk die zeer missionair is ingesteld.

Nu deze dagen voorbij zijn buitelen onze gedachten soms over elkaar. We kunnen met geen mogelijkheid aan het papier toevertrouwen wat ‘indrukwekkend’ nu precies inhoudt. We hadden gewild dat jij erbij was. Dat je zelf kon zien hoe hoog de (geestelijke) nood van onze medemens hier is.
Een ding is zeker en dat is dat God al weet waar wij terecht gaan komen. Vertrouwend op Zijn leiding willen we ook nu achter Hem aan gaan. Bidt je mee om Zijn leiding en vrede op beslissingen die we moeten maken?

Gisteren hadden we weer een ‘special session’ op de taalschool. Dit keer was het thema ‘Moederdag’.

In Thailand wordt Moederdag elk jaar gevierd op 12 augustus, de verjaardag van de koningin. Dus niet zoals bijvoorbeeld in Nederland de 2e zondag van mei. Wij vieren het dus twee keer, één keer in Nederland en één keer in Thailand.

Ik mocht voor het eerst mijn Thais ten gehore brengen voor een groep. Maar ja.. het was niet zo heel eenvoudig. Een student voor mij ging vertellen over haar moeder en ja.. die lieve moeders worden hier gemist, dus er vloeiden wat tranen. Gelijk daarna was ik aan de beurt, maar aangezien ik zo meeleefde met mijn mede student begón ik al met tranen en eindigde ik met tranen.

Jesse had nog een mooie kaart gemaakt en ik kreeg een ‘dook mali’ ดอกมะล, een jasmijnbloem.

De jasmijnbloem werd gekozen als symbool voor Moederdag, het is wit en heeft een fijne zoetige geur. De jasmijnheester geeft het hele jaar bloemen en symboliseert naast heiligheid en vriendelijkheid ook de onvoorwaardelijke en pure liefde van een moeder voor haar kind.

De Bijbeltekst die tijdens de special session werd voorgelezen ging over het beeld van God als moeder.

Kan een vrouw haar zuigeling vergeten, zich niet ontfermen over het kind van haar schoot?
Zelfs al zouden die het vergeten, Ík zal u niet vergeten. Zie, Ik heb u in beide handpalmen gegraveerd..

Jesaja 49:15-16a HSV

Als ik denk aan mijn moeder, dan weet ik dat ik veel in haar gedachten ben. Hoe zou ze mij kunnen vergeten, haar eigen kind. Maar stel dát ze het al zou doen, God vergeet ons nooit. Daar gaat het over in deze tekst. Soms lijkt het misschien of de Heere ons vergeet, maar dat is onmogelijk. ‘Ik heb u in beide handpalmen gegraveerd.’ Onuitwisbaar, zichtbaar. Wat een prachtig beeld gebruikt de Heere God hier over Zichzelf om Zijn liefde voor Zijn volk duidelijk te maken. Als een moeder…

We kunnen Thais lezen! Dat is best iets om dankbaar voor te zijn… 6 maanden zijn we nu bezig met het leren van taal en het observeren van cultuur. Er gaat een hele nieuwe wereld voor ons open nu we het Thaise alfabet kunnen ontcijferen. Inmiddels zijn we ‘in het bezit van’ zo’n 2000 woorden en gaat het spreken en luisteren telkens iets beter.

Toch…

Taal leren is best vermoeiend. Het ging best, dat zeker. Vakantie? Mwoah… niet echt nodig dachten we. Maar langzamerhand werd ongemerkt het hoofd moe. Afgelopen week konden we genieten van een weekje vrij na 6 maanden taalstudie. Even de batterij opladen. Tijd voor een goed boek leek ons. Wat bleek… we hebben leren lezen in het Thais, maar het lukte niet om op een goed Nederlands boek te concentreren. Het brein was er niet klaar voor.
We waren dus toch wel aan een beetje rust toe, en de kinderen ook. We zijn dankbaar voor Juniper Tree in Thailand die een oase van rust is gebleken voor ons.

Groeten uit (amazing) Thailand!!!

Op welke manier kenmerkt jouw leven zich om uit dankbaarheid aan je Verlosser te leven? Laatst werd ik getroffen door een stukje wat geschreven was door een emeritus predikant. Hij stipte aan dat we zo naar binnen gekeerd (kunnen?) zijn als Christenen. Zo voorbij kunnen leven aan de nood van een wereld zonder Christus, geen bewogenheid (meer?) kennen met onze medemens, een schepping naar Gods beeld die niet tot zijn doel komt. Ik was beschaamd na het lezen ervan.

Hoe zullen zij dan Hem aanroepen in Wie zij niet geloven? En hoe zullen zij in Hem geloven van Wie zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen zonder iemand die predikt? En hoe zullen zij prediken, als zij niet gezonden worden? Zoals geschreven staat: Hoe lieflijk zijn de voeten van hen die vrede verkondigen, van hen die het goede verkondigen!  Romeinen 10:14-15 HSV

U, jij en ik zijn  schakeltjes,  al zijn we klein of groot, jong of oud. U en ik hebben liefelijke voeten wanneer we vrede in Christus verkondigen.

Bid voor ons dat wij hier in Thailand zo’n schakeltje mogen zijn? Wij bidden voor u dat u op uw plek, waar ook ter wereld zo’n schakeltje mag zijn!