Categorie: Blogs

Samen uit volle borst God aanbidden in een gevulde kerkzaal op Paaszondag! Mijn hart was vol! Ik ervaarde zoveel vreugde en diepe blijdschap. Hoe bijzonder!

Voor het eerst in de kerkelijke geschiedenis van Udon Thani werd er een gezamenlijke doopdienst gehouden door zeven verschillende kerken uit de provincie. Er werden 46 mensen gedoopt. Van protestant, baptisten en pinksterkerk. De zeven voorgangers stonden naast elkaar in het doopbad om deze nieuw gelovigen te dopen.
De dienst werd gehouden in de gloednieuwe baptistenkerk. Hoewel de gemeente nog niet heel groot is, hebben ze een stuk land aangekocht van 10 hectare. Ze hopen hier in de toekomst de Thaise kerk mee te kunnen dienen.
Sinds een paar jaar komen de kerken regelmatig bijeen om te bidden voor een doorbraak voor het evangelie. De meest recente cijfers geven aan dat in de provincie Udon Thani 0,347% christen is, zo’n 5500 christenen. Dat betekent dat 99% Jezus Christus nog niet kent.

Deze Paaszondag was een dag vol hoop! Hoop voor de Thaise kerk omdat in de eerste plaats Jezus de weg heeft geopend naar de Vader. In de tweede plaats dat God zichzelf laat kennen als een God die wil dat alle mensen zalig worden en tot kennis van de waarheid komen. (1 Tim.2:3b-4) En hoe hoopvol als de boodschap klinkt dat in de hemel geen kerkmuren zijn, en er daarom op aarde ook zo geleefd mag worden.

Dit soort momenten zijn hoogtepunten. Hier vatten we weer moed, hier wordt het vuur weer aangewakkerd om door te gaan. Door te gaan om te zaaien, om te gaan, om te onderwijzen, om te bidden, om te geloven, om te vertrouwen, om te leven in aanbidding van onze God. We mogen veel verwachten van onze opgestane Heer’ en Heiland. Hij gaat ons voor!

Na ruim vier jaar op het zendingsveld kregen we afgelopen maand ons eerste familie/vrienden bezoek uit Nederland!
U snapt dat dit bezoek heel bijzonder voor ons was. Onverwachts kregen we eerste Marlinde en Rens voor twee dagen op bezoek. (Marlinde is een nicht van Ab). Zij waren op doorreis en wij werden vereerd met een bezoek. Een paar dagen later kwam Marijke, een vriendin van Clarine. We hebben ze beiden gevraagd om iets te schrijven over hun bezoek.

Marijke zegt: “Fantastisch om 2 weken in het leven van de familie Mol mee te mogen kijken; een eer en in 1 woord geweldig! 🙏❤️
De eerste dag in Udon Thani dacht ik; hóe kunnen zij hier óóit leven? Het is zó rustig hier.. Maar ik wist nog niks van jullie taak daar.. en toen ik daarin mee werd genomen snapte ik het al snel. Ik ging naar huis met een dubbel gevoel. Natuurlijk wilde ik mijn gezin weer zien. Maar ergens was er iets in mij wat ook weer wilde blijven. Wat heb ik een mooi en uniek kijkje mogen nemen in jullie leven en werk daar. Om te beginnen de taal die jullie al zo eigen zijn! Het gemak waarmee jij een gesprek aan gaat met de mensen, Ab de pastor vertaald van Thais naar Engels tijdens de kerkdienst met de Koreanen.. en dat in nog geen 4 jaar tijd! Ik was echt.verbaasd. En trots! En dan het 24/7 bezig zijn met jullie medemens! In Nederland werkt een gemiddeld mens 5 dagen per week, jullie zijn altijd maar bezig! Is het niet het bezoeken van mensen dan is het wel dingen voorbereiden (een kerkdienst, zondagsschool), taalstudie, nieuwe plannen uitwerken.. noem maar op! En als er tijd over is? Dan ga jij gewoon nog even een eenzame oudere bezoeken. ❤️ Prachtig!
Ik vond het zo mooi om te zien hoe jij, Clarine, met je scootertje de straatjes doorging voordat het Bijbelstudie groepje begon. Hoe je de mensen opriep te komen.. En dan dat groepje zelf. Het samen hardop bijbel lezen, de vragen die deze mensen hebben, de honger naar het Woord.. het is zo anders als hier! Hoe makkelijk gaan wij er mee om.. als ik naar mezelf kijk.. te makkelijk. Ik vond het prachtig die échte interesse van deze mensen te zien! Over de mensen daar gesproken: wat zijn ze bijzonder vriendelijk. En zo tevreden met wat ze wél hebben. De luxe waar ik inzit en meen nodig te hebben, die hebben zij niet. Maar ik heb wel geleerd dat je die ook niet perse nodig hebt. Ze zijn zo betrokken met elkaar.. dat is wat wij in Nederland vaak missen! We leven zo snel langs elkaar heen.. ieder zijn eigen drukke leven.. 1 ding weet ik zeker: Ik kom zeker weer terug!

[de tekst gaat verder onder de foto]

Marlinde en Rens schrijven dat ze hebben mogen zien dat het zendingswerk zoveel meer diepgaander en breder is dan dat ze dachten.

“Een werkdag in het zendingsveld vergt enorm veel energie vooral mentaal gezien, het is niet te vergelijken met als wij moe thuis komen na een dag werken want dit gaat altijd door. Ook werden wij geconfronteerd met het feit hoe hun hele leven zo enorm afhankelijk is van God en zijn Woord, maar dat het ook vruchtbaarheid mag afgeven al gaat dit wel samen met hele moeilijke tijden!

Wij mochten 2 dagen meekijken in het leven van Ab en Clarine, Loïs, Boaz en Jesse. Het waren 2 intensieve dagen en we zijn er nog steeds vol van (een maand later).

We hebben wat geleerd en gezien over het boeddhisme, wat uitbundig wordt neergezet in Thailand. Het is erg moeilijk voor de Thaise mensen om aan te nemen dat er 1 God is omdat ze het boeddhisme niet makkelijk kunnen loslaten. En anders nemen ze deze God er wel even bij, des temeer zijn ze beschermd tegen kwade geesten volgens hen.

In Thailand staat relatie bijna boven alles. Dus als jij een uitnodiging krijgt en jij komt niet omdat je geen tijd hebt, dan denken ze bijvoorbeeld dat jij ze niet aardig vind of ze gaan zichzelf afvragen of ze iets verkeerd hebben gedaan. Het vervolg daarvan kan dus zijn dat je voor hen afgeschreven bent. Zo is het ook als je iemand tegenkomt en bijv. zegt: ‘sorry ik moet echt door, ik heb een afspraak’ dat is voor die mensen echt enorm onbeleefd en gaan ze jou steeds minder waarderen. Het grootste gevolg hiervan is dat ze niks meer van jou aannemen en dus ook niet het geloof wat gebracht moet worden. Met dit voorbeeld kun je het misschien een beetje beter begrijpen hoeveel er aan vooraf gaat voordat je pas kunt beginnen met het vertellen over Jesus. Denk bij jezelf maar is na dat jij met 10 wildvreemde buitenlandse mensen contact moet gaan leggen en een relatie mee moet opbouwen en onderhouden om ze uiteindelijk iets te willen vertellen. Volgens mij wordt er zo wel duidelijk dat je zoiets niet zomaar doet en je niet alleen kunt!

We mochten zelfs een bruiloft bijwonen. Om half 8 ‘s ochtends liepen we naar de buren, daar was de hele tuin omgetoverd in een feest setting. Ook deze gelegenheden brengen de nodige moeilijkheden met zich mee voor Ab en Clarine. Omdat er vele rituelen worden uitgevoerd op basis van het boeddhisme. Zo wordt er bijv. van elke aanwezige gast verwacht na de ceremonie een touwtje bij de bruid en bruidegom om de pols te strikken. Dit geeft aan dat jij het bruidspaar bescherming schenkt tegen de boze geesten. Daar mogen wij natuurlijk niet aan mee doen. Maar als je het niet doet, dan heb je het probleem weer dat de relatie kapot is. Gelukkig zijn we uiteindelijk niet gevraagd om dat te doen, en mochten we daarvoor bewaard blijven. Half 9 moesten we weer weg omdat er afspraken gepland stonden. Dat ging niet zonder slag of stoot omdat we nog niet gegeten hadden. Maar onze aanwezigheid konden Ab en Clarine als goed excuus gebruiken en liep het uiteindelijk redelijk goed af. En dan te beseffen dat je dag nog moet gaan beginnen nadat dat er al zoveel energie van je gevergd is.

Ook mochten wij kijken in de nieuwe moederkerk van pastoor Arm. Het is nog in opbouw maar het is wonderlijk te zien hoe er vanuit niks langzaam een gemeente is gegroeid en uiteindelijk een kerk gebouwd kon worden.

Wij als familie en vrienden kunnen hen denk ik zeker helpen om af en toe iets te sturen en vooral te blijven bidden dat ze de kracht mogen krijgen om dit werk te blijven doen.

Ons Thuis Front Team werd gevraagd een bijdrage te leveren aan het magazine ‘Doorgeven’ van deputaten zending Christelijk Gereformeerde Kerken. Dit september nummer gaat over de impact van ons dienen. Willem van ‘t Spijker, zendingsconsulent van de CGK, schrijft in de inleiding: ‘Ik ging erheen om iets te veranderen, maar ik veranderde zelf’. De TFT schrijft ook ‘het werk heeft impact op ons eigen leven.’ Als wij onze tijd en gaven geven aan het werk in Gods koninkrijk is de eerste zegen vaak voor onszelf.

Inspiratie van een thuisfrontteam

Wij hebben door de jaren heen als thuisfrontteam (TFT) van de familie Mol gemerkt dat gebed de motor is. En dat God ons een veelheid aan gaven heeft gegeven. Een TFT floreert bij verschillende persoonlijkheden en werkachtergronden. Onze tip is dan ook: zorg voor diversiteit.

Ontmoeten
Als TFT ben je betrokken bij het regelen van praktische en financiële zaken voor de uitgezonden werkers. Zo kunnen zij zich op hun roeping richten. Daarnaast zet je je in voor de zichtbaarheid van hun werk binnen het kerkverband en de bredere achterban. Ontmoeting is een belangrijke factor. Daar draait het om op het zendingsveld en in de gemeente. Nu de familie Mol in Nederland is, is er tijd voor diverse ontmoeting. We zorgen dat het gezin ook tijd heeft voor familie en vrienden tijdens het verlof. Bij de aankomst op Schiphol zijn we als TFT bewust niet geweest, dat is de plek voor familie. Maar we zorgden wel voor een onderkomen, auto, fietsen, enzovoort. Zodat het gezin daar zelf geen omkijken naar heeft.

Verbonden
Een paar dagen na de landing mochten we als TFT de familie Mol weer in het echt ontmoeten. Vanuit die ontmoeting bespraken we ook hoe het verlof eruit zou zien. We hadden al een lijst met gemeenten waar de familie Mol met een TFT-lid heen zou gaan. We zorgden dat er in de eigen gemeente (Ede) tijd was het gezin zondag in de dienst welkom te heten en na afloop samen koffie te drinken. Zo faciliteren we dat familie Mol over haar werk in de eigen gemeente en in het land kan vertellen. In de app deelden we achteraf foto’s van de geslaagde ontmoetingen. We hopen en bidden dat dit verbondenheid en inspiratie geeft.

Afhankelijk
We organiseerden een achterbandag, waar over het werk wordt verteld, maar ook veel gelegenheid is voor ontmoeting. Telkens hebben we als TFT mogen ervaren dat als de Here roept, Hij ook zorgt. Dat geldt voor de taak van de familie Mol, maar ook voor wat wij als TFT mogen doen. Het werk voor de TFT heeft impact op onze eigen levens. We zijn steeds meer in afhankelijkheid van Hem de dingen gaan doen. Al blijft dat ook een uitdaging als TFT met een heleboel (praktisch ingestelde) aanpakkers.

Behouden aankomst
We merken soms ook de gebrokenheid van de wereld in onze eigen levens. We weten dat God ons geen kalme reis beloofd heeft, maar wel een behouden aankomst. Dat is wat we de mensen die de Here God nog niet kennen ook zo gunnen. In Ede, Nederland, Thailand of waar dan ook.

15 | doorgeven september 2022

Start de vakantie goed, bestel een ontbijtje en steun waardevol werk!

Op zaterdag 22 oktober kunt u zich laten verwennen door een ontbijt te bestellen.
De opbrengst is voor uitgezonden gemeenteleden van de CGK Ede.
De helft van de opbrengst gaat naar Goed Nieuws Thailand.

Deze ontbijtboxen worden in de gemeente Ede thuisbezorgd. Wanneer u buiten de gemeente Ede woont kunt u het bestelde ontbijt bij de CGK in Ede afhalen voor 10 uur.

Klik hier voor de link om het ontbijt te bestellen. Eetsmakelijk!

Op zaterdagochtend 2 juli is iedereen van harte welkom om Ab en Clarine Mol met hun kinderen te ontmoeten en te horen over hun leven en werk in Thailand.

Programma: 
9.30 inloop met koffie
10.00 opening
10.15 presentatie door Ab en Clarine (er is kinderoppas aanwezig)
11.15 pauze met aansluitend moment van ontmoeting

• ontmoeting
• wandel puzzeltocht
• leuke activiteiten voor de kids (o.a. springkussen)

12.30 broodje hamburger – opbrengst is voor Goed Nieuws Thailand

U kunt zich opgeven bij Tineke van Giesbergen – telefonisch/ WhatsApp via 06-23093052 of secretaris@goednieuwsthailand.nl.
(Opgeven is fijn, maar alsnog spontaan langskomen mag ook!)

Praktische informatie:
Wanneer: Zaterdag 2 juli | 9:30-13:30 uur
Waar: Christelijk Gereformeerde Kerk in Ede, Verlengde Maanderweg 146, Ede
Parkeren: Rondom de kerk is slechts zeer beperkte parkeerruimte. Deze ruimte is uitsluitend bedoeld voor auto’s van ouderen en minder validen die in het bezit zijn van een mindervaliden kaart.
Het verdient de voorkeur uw auto te parkeren op het parkeerterrein naast autobedrijf Welboren (Kerkweg 53).

Wij hopen u en jullie graag op zaterdag 2 juli te begroeten.

Ten slotte, wie niet in de gelegenheid is om te komen, deze ochtend wordt ook via de livestream van CGK Ede (via YouTube) uitgezonden

Zucht… Vanmiddag gaan we weer de wijk in. Kijken hoe de vlag erbij staat. Ik voel me een beetje mistroostig. Hoe gaat dit zich ontwikkelen? Oma Pok gaf een paar weken geleden aan dat ze wel christen wilde worden, maar gisteren toen ik even aan wipte was ze te druk en ze lijkt wat afstand te houden. En zus Nung had gevraagd of ze mee mocht naar de kerk, maar de tweede zondag kwam ze vertellen dat ze niet kon, want ze had andere dingen te doen. Ik heb er een zwaar gevoel bij. Zie je wel, dit wordt helemaal niks. Onbegonnen werk. De grond is te hard. Als ik het hier over heb met zus Thi dan heeft ze hetzelfde gevoel.
‘Weet je, zus Thi, laten we gaan bidden en onze zorgen en twijfels bij God neer leggen. Het is tenslotte Zijn kerk, en het is uiteindelijk ook Zijn werk.’

Een paar uur later gaan we de wijk in. Oma Pok is niet thuis. Dan maar eerst naar zus Nung. Ze ontvangt ons hartelijk. Het is fijn en goed om haar even te spreken. Ze lijkt toch nog steeds mee naar de kerk te willen. Een stukje lichter gaan we onderweg naar oma Pok. Die zit bij een paar huizen verderop de kletsen.
‘Zus Thi, als we de gelegenheid hebben dan vertel jij het verhaal van de verloren zoon, oké?’
We worden hartelijk ontvangen en voegen ons bij de groep van drie vrouwen. We kletsen wat af, de dames willen van alles weten.

‘Wat heb je eigenlijk meegenomen in je tas? Wat zit daarin?’
‘Dank U, Heer’, bid ik in stilte. ‘We hebben een boek met platen meegebracht die we gebruiken om een verhaal mee te vertellen. Willen jullie een verhaal horen?’ Ja hoor, dat willen de dames wel. Maar… de buitenlander moet het vertellen. Ik aarzel vanwege het feit dat ik de verhalen in het Thais nog niet goed genoeg ken. De dames staan ​​erop en uiteindelijk geef ik het op. Met de hulp van zuster Thi vertellen we het verhaal van de verloren zoon en van de vader die op de uitkijk staat.
‘Heer, wat bent u goed. Als wij het niet meer weten, weet U het wel. U heeft alles in Uw hand.’ We gaan weer op huis aan, lichtvoetig, met een dankbaar hart. ‘Heer, laat dit zaad in goede aarde vallen zodat het vrucht zal dragen.’

Op vrijdagavond 20 november was het zover! Ons Thuis Front Team had een  ‘online bingo’ op touw gezet en dat bracht een hoop  gezelligheid de huiskamers binnen in deze tijden van corona. Via Zoom werd dit spel gespeeld door maar liefst 164 deelnemers, oud en jong, ver en dichtbij, alleen of met een huis vol, maar léuk was het om elkaar zo te ontmoeten!

Ab deed ook mee vanuit Thailand, al dan niet op een iets ander tijdstip, maar ook om 1 uur ‘s nachts was het gezellig hier in huis! Mooi en dankbaar voor zoveel betrokkenheid en voor het zien van allemaal bekende, maar soms ook onbekende gezichten. We hebben in de pauze ook wat kunnen delen over het zendingswerk hier in Udon Thani.

We willen u en jou hartelijk bedanken voor jullie betrokkenheid!

Speciale dank aan Bert Toonstra voor het regelen van de techniek en voor de sponsor van de bingoprijzen. Het heeft het prachtige bedrag opgeleverd van 850 euro.

Vakantie tijd is voor velen een tijd van reflectie en vooruitkijken. Zo halverwege het jaar kijken we allemaal wel eens een beetje terug en kunnen we wat rust goed gebruiken om de blik op het komende halfjaar richten. We kunnen ons voorstellen dat bij velen van u gemengde gevoelens heersen als we terugkijken op de situatie in de wereld.

Voor ons geldt dat niet minder wanneer we terugkijken op de eerste helft van 2020. Corona pandemie, verhuizen, kinderen thuis aan de studie, een buurman die plotseling overlijd, de diepe geestelijke nood die we om ons heen ervaren,  strijden met onszelf wanneer we niet goed uit onze woorden komen of nét niet op dat ene woord kunnen komen wat betekenis geeft aan de zin die we willen uitspreken. Habakuk 3:17 verwoord het in een paar woorden kort en krachtig:

‘Al zal de vijgenboom niet in bloei staan en er geen vrucht aan de wijnstok zijn,
al zal de opbrengst van de olijfboom tegenvallen en zullen de velden geen voedsel voortbrengen,
al zal het kleinvee uit de kooi verdwenen zijn en er geen rund in de stallen over zijn –

Kortom: kleine dingen en grote dingen kunnen ons bezig houden in zowel positieve als negatieve zin beïnvloeden hoe we terugkijken en vooruitkijken…

Habakuk schrijft verder:

– ik zal dan toch in de HEERE van vreugde opspringen, mij verheugen in de God van mijn heil.
De HEERE Heere is mijn kracht, Hij maakt mijn voeten als die van de hinden, en Hij doet mij treden op mijn hoogten.’

Hoop voor UdonThani

Wanneer we vooruitkijken dan bidden we zeker ook voor het district waar we wonen. Er is in ons district geen kerk meer. Een paar jaar geleden nog wel maar inmiddels is deze opgeheven. De noodzaak van ons verblijf hier zien we mede hierdoor bijna elke dag scherper. We bidden dan ook om Gods leiding in ons dagelijks leven, maar ook om het grote plaatje van wat we hier kunnen en moeten doen helder en scherp te krijgen.  Met ons team zijn we hierover in gesprek en begonnen we bij het hart van God, bij het verlangen van God – Johannes 3:13-21
We kijken dus vooruit met hoop en vertrouwen dat wij mogen zaaien, planten, water geven en dat het God is die de groei en oogst zal geven op het tijdstip dat Hij gekozen heeft. Deze hoop geeft de vreugde waar Habakuk over schrijft.
Prachtig!

Terwijl ik sta af te wassen kijk ik uit het keukenraam naar buiten. Bij de overbuurman lopen allemaal bouwvakkers heen en weer en ik zie een man staan met een wit gewaad aan en een klos met wit touw in zijn handen. Ik realiseer me dat het een ritueel is die wordt verricht bij het neerzetten van de eerste 2 pilaren van de bouw van een huis of schuur. Dit ritueel wordt verricht om de bouwvakkers te beschermen. Er bestaat ook een christelijke variant.

Ongemerkt bijna begin ik met bidden. “Heer’, wilt u deze mensen zegenen met Uw aanwezigheid. Bescherm de bouwvakkers. Laat ze Uw vrede ervaren, Heer’.” En zo blijf ik afwassend bidden en probeer ik alles in de op te nemen wat er zich voor mijn ogen afspeelt. Vijf minuten later voel ik langzaam weer die nare migraine-achtige hoofdpijn opkomen. Precies hetzelfde gebeurde een paar dagen geleden toen ik in het huis van de buurvrouw bad nadat haar man plotseling was overleden.. Langzaam besef ik me dat ik door het bidden me in een strijd heb gemengd, waar ik het besef niet van had dat het zo’n impact zou hebben. Ik krijg het idee dat de god van deze wereld mij wil laten stoppen met bidden… En ik herinner me Paulus woorden ‘maar wij geven de moed niet op’.
Terwijl ik buiten naar de ceremonie sta te kijken open ik mijn Bijbel-app. Tekst van de dag staat in 2 Korinthe 4, en ik begin met het lezen van het hoofdstuk. Vers 4 zegt: “De god van deze wereld, de duivel, heeft hen verblind, zodat zij het goede nieuws niet geloven. Zij zien het stralende licht van Christus niet, die het beeld van God is.” En zo vind ik weer nieuwe woorden… ‘Heere, open hun ogen. Schijn met Uw licht in de duisternis.’

Rust – Reinheid – Regelmaat

Een aloude wijsheid die met name kinderen houvast geeft in hun stormachtige ontwikkeling. En eentje die we in deze tijden van ‘het leven staat helemaal op z’n kop’ best heel goed kunnen gebruiken. Want voordat deze crisis uitbrak hadden we deze RRR min of meer wel. Alle normale dingen hadden hun beloop en natuurlijk

brengt het leven ook dan uitdagingen en moeite met zich mee. Maar het had z’n beloop.
Totdat… de structuur die je hebt ineens wegvalt. In ons leven is dit de laatste jaren een regelmatig terugkerend fenomeen. Elke keer wanneer je je als gezin verplaatst – van Nederland naar Engeland naar Nederland naar Singapore naar Thailand en hopelijk zeer binnenkort naar UdonThani – moeten we met z’n allen weer geheel opnieuw een ritme vinden. En deze RRR helpt ons daarbij. Vooral ook wanneer we het linken aan onze stille tijd met God, aan onze momenten aan de eettafel als gezin met God en wanneer we de dag doorgaan, inderdaad, met God.

Telkens moeten we weer terug naar de bron van levend water. En ja, dat levende water is gratis, verfrissend en soms ook best confronterend. Maar dat ligt dan aan onszelf. Wellicht omdat we dan in geestelijke zin de RRR een beetje vergeten zijn?

Wij hopen dat iedereen die op welke manier dan ook opnieuw een ritme heeft moeten vinden als individu, echtpaar of als gezin dit dan ook snel hervindt. Samen met… inderdaad, God.

Dan gaat het het best…