Hoe zeg je tegen de tandarts dat je een pijnlijke kies hebt?
Hoe geef je aan dat je niet 2 kilo kip maar liever 1 kilo besteld?
Hoe vraag je waar het toilet is?
Allemaal simpele vragen waar we in ons thuisland niet over na hoeven te denken. Nu we een poosje in Thailand zijn en de taalstudie langzaam vooruit gaat lopen we daardoor toch regelmatig tegen de grens van wat we kunnen aan. Het is heerlijk om te ervaren dat we op de markt wat kunnen bestellen en een praatje kunnen maken met de verkopers totdat… een van de kinderen hard roept dat hij toch echt nu naar de WC moet… en dát in de taalstudie nog niet is voorbij gekomen..
Ook wanneer je een vraag weet te stellen (overwinning op jezelf, yeah!) en de persoon antwoord in een rappe zin een antwoord terug waarvan je totaal niets verstaat … weet je direct weer waar je staat.
En dan de momenten waarop je wèl een gesprekje voert zoals afgelopen week op de markt.
Ik: 3 kipppenpootjes graag.
Verkoopster: Ok, wilt u er geen 4 of 5? (ondertussen word ik met een vriendelijke glimlach grondig bekeken).
Ik: nee hoor, 3 graag, bedankt!
Verkoopster: Bent u een leraar? (zo zie ik er waarschijnlijk uit…)
Ik: Ik ga werken als leraar voor een Christelijke kerk maar leer op dit moment Thais spreken en lezen.
Verkoopster: brengt de traditionele Thaise groet (wai) met een diepere buiging dan normaal en geeft me mijn bestelling, ik weet me eigenlijk niet goed een houding te geven en vraag me af wat de gewenste of normale reactie zou zijn.
Na te hebben betaald loop ik verwonderd en lichtelijk in de war verder. Dankbaar voor de taal en cultuurstudie.
De Thaise cultuur is op dit vlak zo anders dan de cultuur van `gelijk zijn` in mijn thuisland.